Nadruki na ubraniach

Drukowanie tkanin najprawdopodobniej wywodzi się z Indii. Do Europy Zachodniej trafiło około  połowy VI wieku. Do Europy Wschodniej tkaniny drukowane dotarły z Bizancjum.
Pierwsze druki na płótnie, znane pod nazwą “nabojka”, pojawiły się na terenie Rusi w XII wieku. Polska podlegała wpływom zarówno zachodniej, jak i wschodniej Europy. W Polsce rozwój drukarstwa tekstylnego przypada dopiero na czasy panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego (drugą połowę XVIII wieku), który w swój program polityczny wpisał aktywizację polskiego przemysłu, efektem czego było założenie pierwszych na ziemiach polskich manufaktur.  Polskich rzemieślników uczyli drukować sprowadzeni w tym celu przez króla zagraniczni specjaliści, przede wszystkim z Włoch.

Wedle relacji pozyskanej przez P. Greniuka (“Druki ludowe na płótnie w południowej Lubelszczyźnie”,  [w:] Polska Sztuka Ludowa – Konteksty 1949):

Kobiety na co dzień noszą „malowanki” [ druki na płótnie były na wsi określane jako malowanki (lubelskie), wybijanki (podkarpackie) i nabojki (Ruś).] tj. spódnice płócienne, drukowane w ciemnoniebieski deseń. W tym celu niosą kobiety płótna już wybielone do miasta, do Żyda, który się malowaniem zajmuje, wybierają sobie u niego wzór i ten im podłóg tego wzoru maluje. Wzory zaś są to blachy odpowiednio powycinane, które przykłada się do sztywno wyciągniętego płótna i po wierzchu smaruje się pędzlem olejną, ciemnoniebieską lub żółtą farbą, następnie się blachę odejmuje i już robota skończona. Po wyschnięciu rysunku szyją z tego spódnice, bardzo mocne i dobre do “chodu”, bo się nie tak łatwo brudzą, jak gdzie indziej płócienne białe. Desenie bywają najrozmaitsze, w każdej wiosce innego rodzaju.

Szlachcic polski chodził po domu w ubraniach uszytych z materiałów wyprodukowanych we własnym gospodarstwie przez jego chłopów, natomiast wyjeżdżając na sejmik czy w odwiedziny, zakładał ubranie uszyte z materiałów wytworzonych przez rzemieślników.